soms moet ik iets van mij afschrijven:

Zwemspiratie, waar krijg ik die inspiratie vandaan.
Hieronder laat ik even mijn gedachten gaan. Wil je het niet verder lezen, skip dan snel, natuurlijk mag je het ook lekker lezen.

Wat maakt dat ik dit vak zo ontzettend leuk vind en waar krijg ik dan die inspiratie uit. Het volgende verhaal is zo een inspiratiemoment. Dit zorgt er wel voor dat ik door wil blijven gaan.

Januari 2015, krijgen wij een meisje van 7 jaar op les. Op een dag dat ik samenwerk met een kinderfysiotherapeut. Zij krijgt regelmatig kinderen die of niet toegelaten worden in de zwembaden of kinderen die ernstig uitvallen in de reguliere lessen. Dit meisje valt dus uit, ze durft het zwembad niet in. We werken samen in een heel klein bad, ca. 5 bij 7,5 mtr en een beweegbare bodem.
De eerste keer is het altijd een beetje aftasten wie is zij, wie zijn wij en wat willen wij van haar. We weten dat zij in het speciaal onderwijs zit, niet meegaat naar schoolzwemmen, maar eigenlijk wel heel graag wil. Ook bij ons krijgen we haar het bad niet in de eerste keer, gillen en krijsen, fladderen etc. Maar goed we geven niet zo maar op. We blijven stimuleren en zijn zelfs teruggegaan naar 2 cm water en daar in begonnen. Zittend op de bodem, voelen met je handen, op je knieën door het water. Heel langzaam, heel langzaam centimeter voor centimeter komen we verder. We maken heel duidelijk afspraken, verzinnen zelf stapjes die we in “diploma’s “belonen. Zelf springen in het water was een dusdanig grote overwinning, dat het leek alsof ze een gouden medaille had gewonnen op de Spelen. En natuurlijk hebben we ook wel eens een punt gehad dat we dachten, wat moeten we ermee. Het gaat ons nooit lukken, we zijn wel eens boos geweest op elkaar, maar niet boos om boos te zijn, maar puur uit frustratie. Voor beide kanten soms echt niet leuk en ik heb ook wel eens gedacht wat kan ik nu nog bedenken om haar te helpen. Ik heb geen inspiratie meer!
Al die tijd ga je je toch een soort van hechten aan het meisje. Het bleek meer onderliggende problemen te hebben, waar ik niet verder over zal uitweiden, je krijgt een vertrouwensband met de ouders die al die tijd het meisje naar het zwembad brengen en er tijd aan besteden. Wat ben ik trots op die ouders.
Na bijna 31/2 jaar iedere week oefenen en ploeteren was ze zover om mee te gaan naar het “grote” zwembad. Gelukkig kan ik deze kinderen de zwemlessen aanbieden in mijn eigen zwemschool. Natuurlijk houden we de dag in het kleine badje er nog even bij voor het vertrouwen, maar op een gegeven moment is het zo ver, dat we besluiten die dag te laten vervallen. Ze gaat op voor haar A-diploma. Wie had dat kunnen bedenken, nou ik soms niet. Ik weet nog heel goed, dat bij de uitreiking van het diploma, zij heel koeltjes het diploma in ontvangst nam, maar haar ouders en zus in tranen waren en eerlijk gezegd, ik ook. Stapje voor stapje hadden we hier naar toe gewerkt, en dan is de beloning daar eindelijk. Een ontlading voor ons allemaal. Tja, ik ben ook maar een mens.
Nu zeggen we altijd dat we proberen alle kinderen het hele zwemabc te laten halen, maar ik had kunnen begrijpen dat dit meisje zou zeggen, tot hier en niet verder. Maar het ongelooflijke gebeurde, ze wilde ook haar B diploma halen. Wie ben ik om me daar dan niet voor in te zetten. Dus we gingen vrolijk verder. Ze vertrouwde geheel op mij en alleen ik mocht haar helpen. Ook het b-diploma ging stapje voor stapje. Soms 2 stappen vooruit en weer eentje achteruit.
Eind 2019 was het dan zover, ook het b-diploma in the pocket. Dat zou dan wel het afscheid zijn dacht ik, maar nee ze wilde toch nog even blijven zwemmen. Het c-diploma zou het niet gaan worden, want bepaalde angsten bleven bestaan. Ze kan zwemmen, dus we zouden wel zien wat we gingen doen.
2020 werd dus een gek jaar, wel, niet, wel niet zwemmen, maar zij kwam iedere keer weer op les en gelukkig bleef ze haar vaardigheden behouden. Toch kwam er het moment dat zij zelf aangaf te willen stoppen aan het einde van het kwartaal.
Hoe kun je zo’n doorzetter dan belonen?
We besloten even iets geks te doen en te kijken of ze dat zou aankunnen. Ik beschik over zeemeerminstaarten en besloot te kijken of ze met zo’n vin zou willen zwemmen. Hoe we soms nieuwe dingen moesten aanpraten en opnieuw uitleggen, dit pakte ze direct op. Na een paar keer alleen met de vin, moesten we natuurlijk ook een echte zeemeermin nabootsten, dus de staart moest compleet gemaakt worden. Dit vond ze superspannend, maar ze deed het. Na een paar keer oefenen, kwam het einde van het kwartaal in zicht en we besloten het de laatste week af te ronden en haar een “zeemeermin”diploma te geven. Helaas deze laatste les is er nooit geweest, want de lessen moesten weer gestopt worden.
Wat jammer, dan zou het een gekke afsluiting worden. Ik besloot dit diploma per post, samen met mijn verhaal aan haar, op te sturen. Het duurde een paar dagen, toen werd er een envelop bezorgt door vader en zus, want alles moest voor de kerstdagen afgeleverd worden. Ik kreeg als dank heel lieve woorden van de ouders, een beetje blozen moest ik wel, en een prachtige tekening van het meisje zelf.
Hiermee wil ik zeggen dat ik niet alleen inspiratie haal uit oplossingen voor “problemen” of een andere manier van lesgeven, maar deze kinderen halen bij mij iets naar boven waardoor ik ervoor blijf gaan. Zij inspireren mij.